Wszystko o Iron Maiden

Iron Maiden to heavymetalowy (reprezentujący NWOBHM - New Wave of British Heavy Metal) zespół z Londynu, założony pod koniec 1975 roku, uważany za jeden z najwybitniejszych zespołów heavy metalowych. Liderem grupy jest basista Steve Harris (urodzony 12 marca 1956 r. w Londynie). Nazwa zespołu dosłownie oznacza żelazną dziewicę, średniowieczne narzędzie tortur. Ich dwie pierwsze płyty Iron Maiden i Killers już przyniosły duży sukces finansowy, ale tak naprawdę mega gwiazdami stali się dopiero gdy zespół opuścił Paul Di'Anno, którego zastąpił Bruce Dickinson. Wtedy popularność zespołu wzrosła wielokrotnie.

Styl muzyczny
Grupa gra czysty heavy metal. Ich muzyka jest oparta na lekkich, melodyjnych riffach gitarowych, oraz szybkiej i dynamicznej sekcji rytmicznej, z bogatą perkusją McBraina i często slapującą gitarą basową Harrisa. Ich główną cechą jest bardzo wysoki wokal Dickinsona, który jest uważany przez wielu za najlepszego wokalistę rockowego oraz wirtuozerskie solówki trzech gitarzystów. Ich twórczość można podzielić na trzy grupy. Pierwsza z nich, to bardzo szybkie, mocne, czasami podchodzace pod thrash metal utwory typu "Be Quick or Be Dead". Druga zawiera progresywne, bardzo długie piosenki, często wieloczęściowe ze zmianą tempa, takie jak "Paschendale", "Dance of Death", "Rime of the Ancient Mariner", "Seventh Son of a Seventh Son", "Hallowed Be Thy Name" czy "22 Acacia Avenue". Do ostatniej grupy zaliczają się spokojne ballady typu "Afraid to Shoot Strangers", czy akustyczno-orkiestrowa "Journeyman". Iron Maiden ma na swoim koncie także wiele melodyjnych piosenek, jak "Can I Play with Madness" i "Wasted Years", które dzięki swojej lekkości i melodyjności osiągnęły ogromny sukces komercyjny.

W ostatnich latach styl muzyczny grupy uległ zmianie - piosenki stały się coraz dłuższe, coraz bardziej ambitne i progresywne, jednocześnie nie tak mocne i surowe jak te z początku kariery.

Historia

(1975–1979) Początki
Początki istnienia grupy sięgają 25 grudnia 1975 r., kiedy to były basista zespołu Smiler - Steve Harris - postanowił założyć własną kapelę. Nazwę Iron Maiden, oznaczającą "żelazna dziewica" Harris zapożyczył z tytułu filmu Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask). Oprócz założyciela w zespole grali wokalista Paul Day, perkusista Ron Matthews i gitarzyści Terry Rance oraz Dave Sullivan. Ten ostatni został wkrótce zastąpiony przez Dave'a Murray'a. W podobnym czasie do zespołu dołączył nowy wokalista Dennis Wilcock, zastępując Day'a, który był krytykowany za zbyt małą charyzmę. Wprowadzenie Murraya spowodowało odejście od grupy drugiego gitarzysty Terry'ego Rance'a. Jego miejsce zajał Bob Sawyer, który w historii Iron Maiden zapisał się jako sprawca jednego z większych kryzysów grupy. Skłócił on ze sobą Dave Murray'a i Dennisa Wilcocka, co przekonało lidera Harrisa, by wyrzucić z zespołu obu gitarzystów, a na ich miejsce przyjąć Terry'ego Waprama oraz klawiszowca Tony'ego Moore'a. W międzyczasie do Iron Maiden dołączył także perkusista Barry Graham (zwany później Thunderstick). W takim składzie grupa dawała koncert w Bridgehouse, zapamiętany jako jeden z najgorszych w historii. Steve Harris postanowił wówczas zwolnić wszystkich członków i zbudować zespół na nowo. Powrócił do Maiden Dave Murray i został przyjęty perkusista Doug Sampson. Zespół gorączkowo poszukiwał wokalisty, co zaowocowało zatrudnieniem Paula Di'Anno. Identyfikował się on z subkulturą punków, ale według grupy, jego głos pasował także do muzyki heavy metal. Iron Maiden przechodziła łącznie kilkanaście zmian składu - w samych latach siedemdziesiątych nastąpiło to jedenaście razy.

Przez 3 lata zespół nie nagrał żadnej płyty. Pierwsza szansa nadarzyła się ku temu 31 grudnia 1978 r. W noc sylwestrową powstały The Soundhouse Tapes - EP zawierające 3 ścieżki. W ciągu paru tygodni zostały sprzedane wszystkie kopie.

(1979–1981) Przełom
W 1979 do Iron Maiden dołączył drugi gitarzysta - Paul Cairns. Wkrótce jednak zastąpił go Dennis Stratton. Przybył także nowy perkusista Clive Burr. W tym składzie zespół nagrał swoją pierwszą płytę nazwaną Iron Maiden. Była ona połączeniem punku (Running Free) i heavy metalu. Znajdował się tam też jeden rozbudowany, progresywny kawałek - Phantom of The Opera. Kilka miesięcy później Stratton został wyrzucony z powodu swojej miłości do bluesa. Zastąpił go rewelacyjny gitarzysta Adrian Smith. Z Dave'em Murray'em stanowili bardzo zgrany duet i już wcześniej razem grali w zespole Urchin. W tym składzie nagrali album Killers, który jednak nie spodobał się krytykom, lecz fani go docenili. Z czasem został on uznany za klasyczne dokonanie grupy. Był to także pierwszy album wyprodukowany przez Martina Bircha, legendarnego producenta Deep Purple, Black Sabbath i Blue Oyster Cult. Niestety na trasie Steve Harris bardzo zawiódł się na Di'Anno, który zajmował się głównie balowaniem i korzystaniem z używek. Steve był zmuszony go wyrzucić co na tym etapie rozwoju zespołu było bardzo ryzykowne. Na szczęście Di'Anno miał zastąpić jeden z najlepszych wokalistów w historii - Bruce Dickinson (wcześniej wokalista grupy Samson). Był on zupełnie inny od swojego poprzednika. Śpiewał w wysokich rejestrach w bardzo charakterystycznym stylu przypominającym troszkę Iana Gillana z Deep Purple (zresztą ulubionego wokalistę Dickinsona). Także jego image był inny niż u Di'Anno. Dickinson był typowym metalowcem, a jego ulubionymi zespołami były Deep Purple i Jethro Tull.

(1981–1989) Złota era
Ta zmiana to symboliczny moment w historii zespołu. Oto z lokalnego heavymetalowego zespołu grupa przerodziła się w prawdziwą gwiazdę i instytucję. Album The Number of The Beast zdobył szturmem pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów płytowych. Przez niektórych fanów album jest uważany za szczytowe osiągnięcie Iron Maiden, mimo, iż znajduje się tu jeden wypełniacz, a mianowicie Gangland - banalna próba kompozytorska duetu Smith/Burr. Mimo iż zespół odniósł gigantyczny sukces, w USA nadal grał jedynie jako rozgrzewka przed Judas Priest czy Scorpions. Wówczas Harrisa spotkało kolejne rozczarowanie - Clive Burr rozpoczął niekończący się maraton imprezowania, co oczywiście musiało się odbić na jakości gry. Oczywiście nie było innego wyjścia jak rozstanie z zespołem. Następcą Burra został jeden z najlepszych perkusistów świata - Nicko McBrain grający wcześniej w zespołach TRUST i Streetwalkers.

W tym składzie zespół rozpoczął nagrywanie Piece of Mind - albumu, który został uznany za najbardziej udany obok Seventh Son of a Seventh Son longplay w ich karierze. Płyta nie zawierała ani jednego chybionego utworu ani wypełniacza, a nowego perkusistę fani mogli pokochać już po pierwszych taktach albumu w piosence "Where Eagles Dare". Zostały wtedy także stworzone takie hity, jak "Flight of Icarus" czy "The Trooper". Wtedy taż rozpoczął się najbardziej udany okres w historii zespołu - wielkiej popularności i gigantycznych tras koncertowych. W tym czasie po raz pierwszy Ironi zagrali w USA jako gwiazda wieczoru. Na Piece of Mind został także umieszczony komunikat dla fanatyków doszukiwających się w muzyce satanizmu - "Nie mieszaj się w sprawy których nie rozumiesz".

Rok później Maiden wydała longplay Powerslave, który wspiął się w Anglii na 2. miejsce listy przebojów. Wielka trasa promująca ten album została udokumentowana wydawnictwem live i filmem Live After Death. Tournée Ironi rozpoczęli w Polsce, a tym samym zagrali pierwszy w ich historii koncert w tym kraju. Ciepłe przyjęcie sprawiło, że Iron Maiden następną trasę także zainaugurował w Polsce. Prace nad następną płytą przyniosły rozbieżności co do kierunku, który powinien obrać zespół. Bruce Dickinson proponował nagranie albumu akustycznego, co spotkało się ze zdecydowanym vetem ze strony reszty zespołu. Tak więc Somewhere In Time przyniósł kompozycje w dotychczasowym stylu z jedną różnicą - zespół po raz pierwszy użył syntezatorów gitarowych. Efekt spodobał się fanom, ponieważ album bił maidenowskie rekordy sprzedaży na świecie. Płyta przyniosła zarówno rozbudowane, epickie utwory takie jak "Alexander The Great" czy "Caught Somewhere In Time", a także przyjemne, szybkie i melodyjne numery, jak "Wasted Years" czy "Heaven Can Wait".

Następny album studyjny spowodował rozbieżne opinie wśród fanów. Dla jednych był dowodem, że zespół zjadł własny ogon, a dla drugich był prawdziwą doskonałością. Album nosił tytuł Seventh Son of a Seventh Son i był concept albumem opartym na motywach powieści "Siódmy Syn" Orsona Scotta Carda. Album ten, jak żaden inny odwzorowywał fascynacje Steve'a Harrisa zespołami progresywnymi z lat siedemdziesiątych. Całość była epicką i fascynującą opowieścią muzyczną.

(1989–1999) Wiatry zmian
Rok 1989 oznaczał dla Maidenów przerwę w działalności zespołowej. W 1990 roku zespół postanowił nagrać kolejny album studyjny. Miał on nawiązywać brzmieniowo do pierwszych płyt Dziewicy. Jak się okazało Adrian Smith uznał ten pomysł za bezpodstawny. Jednocześnie nie wykazywał chęci odejścia od kolegów, więc ci sami go usunęli. Jego następcą został Janick Gers znany z zespołu Iana Gillana, White Spirit oraz udziału w nagrawaniu pierszej solowej płyty Bruce'a Dickinsona Tattooed Millionaire. Zmiana była od razu zauważalna, ponieważ tryskający chęcią do grania w Maiden Gers dodał wszystkim skrzydeł. W tym składzie został nagrany No Prayer for the Dying. Płyta bardzo różniła się od swej poprzedniczki, przede wszystkim brzmieniowo. Również teksty zespołu się zmieniły. Zaczął pojawiać się podtekst polityczny co nie wszystkim się spodobało. Także wymienione już brzmienie nie zachwycało fanów. Całość była bardzo prosta i surowa. Od tego momentu zaczął się spadek popularności Ironów. Sytuację poprawił następny album Fear of the Dark, który wspiął się na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. Jednak płyta nie do końca zachwycała. Oprócz genialnych utworów, takich jak tytułowy "Fear of The Dark", zbliżający się do thrash metalu "Be Quick Or Be Dead", czy ballada "Wasting Love" znalazły się tam także zwykłe wypełniacze takie jak "Weekend Warrior" czy "Chains of Misery".

Wtedy następny etap kariery zespołu został zamknięty. Grupę opuścił Bruce Dickinson, a Steve Harris rozważał nawet rozwiązanie grupy. Jednak od tego pomysłu odwódł go Dave Murray, który proponuje znalezienie nowego wokalisty. Został nim Blaze Bayley, wcześniej wokalista grupy Wolfsbane. W tym składzie zespół nagrał album The X Factor, który jednak został zmieciony przez krytykę. Jeszcze gorszą opinię uzyskał kolejny longplay firmowany przez zespół - Virtual XI. Dodatkowo podczas jednej z tras koncertowych u Blaze'a pojawiły się problemy z głosem. W grudniu 1998 Harris podjął decyzję o rozwiązaniu grupy, o czym powiadomił menedżera Roda Smallwooda. Ten jednak nie podał informacji do publicznej wiadomości.

(1999–) Spotkanie po latach
W 1999 nastąpił niespodziewany przełom - do zespołu powrócił Bruce Dickinson oraz ponownie został przyjęty Adrian Smith. Już jako sekstet zespół zaczął pracować nad nowym albumem - Brave New World. Płyta okazała się sukcesem zarówno artystycznym jak i komercyjnym (7 miescje na liście w Wielkiej Brytanii i 39 w Stanach Zjednoczonych). W 2001 roku zespół zagrał na festiwalu Rock In Rio dla 250 tysięcy osób. Koncert został wydany na płycie DVD. Następny longplay - Dance of Death ukazł się w 2003 roku i zawierał wiele pomysłów wymagających rozwinięcia, ale jednak był albumem regresywnym w stosunku do Brave New World. Jednak przed wydaniem płyty, by nie marnować okresu letniego, zespół udał się w trasę grają tylko swoje największe przeboje. W 2006 roku zespół wydaje trzeci już od powrotu Bruce'a album zatytułowany A Matter of Life and Death. Album zawiera 10 rozbudowanych utworów i trwa aż 72 minuty. W opini krytyki i fanów jest to najrówniejszy album Iron Maiden od 18 lat czyli od czasów Seventh Son Of A Seventh Son. Zespół był tak zadowolony z nowego materiału iż na koncertach postanowił grać cały album. Doskonałe brzmienie albumu zapewnił Kevin Shirley, producent dwóch poprzednich albumów zespołu. W tej chwili grupa promuje swe nowe wydawnictwo na światowym tournee.

Aktualni członkowie
Steve Harris - gitara basowa (1975-)
Dave Murray - gitara (1975,1977-)
Bruce Dickinson - śpiew (1981-1993, 1999-)
Adrian Smith - gitara (1980-1990, 1999-)
Janick Gers - gitara (1990-)
Nicko McBrain - perkusja (1983-)

Byli członkowie
Paul Day - śpiew (1975)
Dave Sullivan - gitara (1975)
Terry Rance - gitara (1975 - 1976)
Ron Matthews - perkusja (1975 - 1977)
Dennis Wilcock - śpiew (1976-1977)
Bob Sawyer - gitara (1976 - 1977)
Terry Wapram - gitara (1977)
Barry Graham - perkusja (1977)
Tony Moore - instrumenty klawiszowe (1977)
Paul Di'Anno - śpiew (1978-1981)
Doug Sampson - perkusja (1978 - 1979)
Paul Cairns - gitara (1979)
Paul Todd - gitara (1979)
Dave Mac - gitara (1979)
Tony Parsons - gitara (1979)
Dennis Stratton - gitara (1980)
Clive Burr - perkusja (1980-1982)
Blaze Bayley - śpiew (1994-1999)

Dyskografia

Płyty studyjne
The Soundhouse Tapes, 1978, EP
Iron Maiden (1980)
Running Free, 1980, singel
Sanctuary, 1980, singel
Women in Uniform, 1980, singel
Killers (1981)
Twilight Zone, 1981, singel
Purgatory, 1981, singel
The Number of the Beast (1982)
Run to the Hills, 1982, singel
The Number of the Beast, 1982, singel
Piece of Mind (1983)
Flight of Icarus, 1983, singel
The Trooper, 1983, singel
Powerslave (1984)
Aces High, 1984, singel
2 Minutes to Midnight, 1984, singel
Somewhere in Time (1986)
Wasted Years, 1986, singel
Stranger in a Strange Land, 1986, singel
Seventh Son of a Seventh Son (1988)
Can I Play with Madness, 1988, singel
The Evil That Men Do, 1988, singel
The Clairvoyant, 1988, singel
No Prayer for the Dying (1990)
Holy Smoke, 1990, singel
Bring Your Daughter... To the Slaughter, 1990, singel
No Prayer for the Dying, 1991, singel
Fear of the Dark (1992)
Be Quick or Be Dead, 1992, singel
From Here to Eternity, 1992, singel
Wasting Love, 1992, singel
The X Factor (1995)
Lord of the Flies, 1995, singel
Man on the Edge, 1995, singel
Virtual XI (1998)
Futureal, 1998, singel
The Angel and The Gambler, 1999, singel
Brave New World (2000)
The Wicker Man, 2000, singel
Out of the Silent Planet, 2000, singel
Dance of Death (2003)
Wildest Dreams, 2003, singel
Rainmaker, 2004, singel
A Matter of Life and Death (2006)
The Reincarnation of Benjamin Breeg, 2006, singel
Different World, 2006, singel

Płyty koncertowe
Maiden Japan (1981)
Live After Death (1985)
Running Free (live), 1985, singel
Run To The Hills (live), 1985, singel
Maiden England (1989)
Infinite Dreams, 1989, singel
A Real Live One (1993)
Fear Of The Dark (live), 1993, singel
A Real Dead One (1993)
Hallowed Be Thy Name, 1993, singel
Live at Donington (1993)
A Real Live Dead One (1998)
Rock in Rio (2002)
Beast Over Hammersmith (2002)
The BBC Archives (2002)
Death On The Road (2005)
The Trooper 2005, 2005, singel

Kompilacje
Best of the Beast (1996)
Virus, 1996, singel
Ed Hunter (1999)
Edward the Great (2002)
Best of the B'Sides (2002)
The Essential Iron Maiden (2005)

Wideo i DVD
Live At Rainbow (1981)
Video Pieces (1983)
Behind the Iron Curtain (1985)
Live after Death (1985)
12 Wasted Years (1987)
Maiden England (1989)
Up the Irons - The First Ten Years (1990)
From There to Eternity (1992)
Donington Live 1992 (1993)
Raising Hell (1994)
Rock in Rio (2002)
Vision of the Beast (2003)
The Early Days (2004)
Death on the Road (2005)

Kim jest Eddie?

Eddie jest maskotką zespołu Iron Maiden. W początkach istnienia zespołu była to jedynie maska, którą przywdziewał jeden z muzyków na scenie. W 1978 roku powstał pierwszy Ed - maskę otrzymano z Akademii Sztuk Pięknych. Jako, że była to wtedy jedynie głowa, pełna nazwa maskotki to Eddie The Head (z tąd inicjały na nagrobku płyty Live after death - Edward T. H--). Ciało Eddiego pojawiło się dopiero na okładce pierwszej płyty. Na okładce singla Running Free maskotka stoi w cieniu i jest słabo widoczna. Eddie wywołał wiele kontrowersji. Jedną z nich była okładka singla Sanctuary. Przedstawia ona zasztyletowaną przez Edwarda Margaret Tatcher. Wersja na rynek Wielkiej Brytanii była ocenzurowana. Eddie zmienia się, zależnie od płyty. Na każdej okładce jest nieco inny. Również jego "wersja koncertowa" jest zawsze inna, nawiązuje do aktualnej płyty.

Ciekawostki

Prezerwatywy "Iron Maiden"!

Eddie zapobiega dzieciom. Happy

W Stanach Zjednoczonych w 1993 roku na rynek trafiły prezerwatywy... Iron Maiden! Nie były to byle podróbki, tylko oryginalne, licencjonowane produkty. Na opakowaniu nadrukowana była okładka płyty Fear of the Dark.

Piekny obszery artykuł który znam na pamięć Verry Happy

Gratuluję.

Oj Oj, zaraz dostane oczopląsu xD joke.
Nieźle jęzor

Troche tego mają.

looool, chcecie TROCHĘ więcej o Queen ? Verry Happy

lool

Queen rox to klasyczny dobry ROCK!

DOKŁADNIE

hmmm jednak jedna żecz to chyba pomyłka ''Iron Maiden to heavymetalowy'' nawet wteedy byli tacy jak FoL (skrót) to był heav

Iron maiden to jest heavy metal, chociazby spojrzec na Brave New World. Klasyka heavy metalu. Na ogol nie wystepuje takie cós jak Metal... jest heavy metal, death, trash i inne nurty ktore sie praktycznie nie roznia.

Hmmm posłuchaj Deatha potem Gothica potem Blaccku zobaczysz zupełnie inne efekty np:w tle prawie każdego Deathu śpiewają Anioły Happy

Pieprzenie w bambus... ludzie takie glupoty wymyslaja... Power Metal, Slave Metal, Grand Metal... a to sie glownie rozni linia gry gitary... wiem bo mam w klasie typa ktory przebija wszystkich nas razem wzietych w wiedzy o IM i ogolnie metalu. jęzor

hmmm o IM tak ale co do metalu.... sa 4 podstawowe typy metalu:) New,Gothic,Black,Death one mają swoje rozgałęzienia które zeczywiscie niczym sie nie rużnią

Ta... a ja nie wiem co gra Linkin Park, bo to ani na New ani na inny rodzaj metalu mi nie pasuje... co to wogole jest??

Linkin Park są fajni jęzor

Ja ich lubie za ich hardkorowa basowke... przebijaja IM

Tak, tak, ja ten tekst znam... Mr.Grit już zdążył mnie z nim zapoznać Verry Happy